Να Φορεθεί σε Εμφανές Σημείο στον Καρπό, ή στο Στήθος και Κρυμμένο

Αν πίστευα σ’ ένα θεό θα ήτανε θεός της θάλασσας, όπως η θάλασσα
μες στην απροβλεπτότητά της—τώρα πλημμύρα, τώρα υποχώρηση—δεν
θα με πείραζε ένας τέτοιος θεός, έτσι νομίζω, όντας η ακτή, λες για τη θάλασσα
ό,τι νομίζεις, είναι η ακτή που υπομένει απώλειες ρουτίνας
χωρίς αυτή τι τρόποι άραγε θα υπήρχανε ώστε να μαλακώσει
η κενότητα που η κάθε νίκη, δώσ’ της χρόνο, συνοδεύει,
πως να καταπνιγεί το ρίσκο της άγνοιας, με το καταραμένο μα
όχι ακίνδυνό της κυνηγόσκυλο, την αυταρέσκεια.

… Αυτό το έφτιαξα για ‘σένα—
φόρεσέ το. Ξέρω πως δεν θα έχει σημασία αν οι αποφάσεις μου
ήτανε τελικά αυτές που ήθελα να πάρω, ή
θα έπρεπε να έπαιρνα, ή θα ‘πρεπε να είχα σκεφτεί ίσως πάνω
από δυο φορές. Τι είναι η ιστορία ωστόσο, παρά—σύμφωνα
με το τελευταίο στόμα που μιλά—αυτό ακριβώς που έγινε: άνθισα
εντελώς μη-δραματικά, για κανέναν προφανή λόγο, όπως πάνω-κάτω
όλοι μας. Η θάλασσα έσυρε την ακτή· η ακτή υπέφερε την θάλασσα.

―Καρλ Φίλιπς

μετάφραση: Sam Albatros

 

……………………………………………

 

To Be Worn Openly at the Wrist, or at the Chest and Hidden

If I believed in a god, he would be a sea god, like the sea
in its predictability—now approach, now recede—beneath
such a god I would not mind, I think, being the shore, say of the sea
what you will, it’s the shore that endures the routine loss
without which what strategies would there be for softening
the hollowness that any victory, give it time, comes with,
how curb the risk of arrogance, with its doomed but
not undangerous hound, complacency?

… I made this for you—
put it on. I know it’s not going to matter whether the decisions
I made were the ones eventually I even meant to make, or
should have, or should have thought maybe more than
twice about. What’s history anyway, except—according to
the latest mouth saying so—just what happened: I flourished
undramatically, to no apparent purpose, like pretty much
everyone. The sea dragged the shore; the shore suffered the sea.

―Carl Phillips