*on july 2019, the (all-male) greek orthodox church established day of the ‘unborn child’, verbalising the anti-abortion attitude they always had. here are some poems by women talking about abortion.
(νομίζω ήτανε κορίτσι)
νομίζω ήτανε κορίτσι
όχι
ξέρω πως ήτανε κορίτσι και νομίζω πως θα μου ‘μοιαζε πολύ
γεμάτο πρόσωπο, μάτια καστανοπράσινα και καστανά μαλλιά τόσα πολλά που θα μπορούσα να τα φτιάξω όνειρα τη νύχτα
θα κόλλαγα αστεράκια στο ταβάνι της και θα της έλεγα πως ήτανε πυγολαμπίδες για να την προστατεύουνε απ’ το σκοτάδι
θα λέγαμε ιστορίες για τον παππού της
και θα ταΐζαμε κύκνους στα πάρκα
θα έμοιαζε ίσως και σε εσένα, με τα μεγάλα σου χέρια και πόδια
το ειρωνικό χαμόγελό και τα πάντα καινούργια σου αθλητικά παπούτσια
θα ήταν δυνατή, πιο δυνατή από όσο ήμουνα ποτέ
και θα της μάθαινα όσα μου έμαθε η μητέρα μου
και θα την πήγαινα σε όλα τα μουσεία και θα βλέπαμε τους σκελετούς απ’ τους δεινόσαυρους
και βλέποντάς τους θα σκεφτόμασταν όλα τα πράγματα που υπήρχανε προτού αυτή να γεννηθεί
θα μπορούσε να είχε γεννηθεί
θα έβρισκα έναν τοίχο για να μετράμε το ύψος της καθώς μεγάλωνε
θα ήμουν η καλύτερη μητέρα για να πάρει παράδειγμα
όμως θα στήριζα κάθε δικαίωμά της να επιλέξει
να επιλέξει τη ζωή που θέλει, το μονοπάτι της
θα πέθαινα για αυτό της το δικαίωμα, όπως κι εκείνη πέθανε για το δικό μου
συγγνώμη όμως ήρθες τη λάθος στιγμή
δε ντρέπομαι, δε ντρέπομαι, δε ντρέπομαι
έχω τόσο κουραστεί να συγκρατώ αυτές τις λέξεις.
ήμουνα έφηβη με ένα αγόρι που αγαπούσε ανάμεσα στα πόδια της που το ένιωθε απόμακρο
και το επίδομα ανεργίας δε σε προετοιμάζει ακριβώς για οικογένεια
είμαι μία στις τρεις, είμαι μία στις τρεις, είμαι μία στις τρεις,
έπρεπε να λαξεύσω αυτή την κερασιά
που ρίζωσε μέσα στο αίμα μου και άνθισε μες στο μυαλό μου
μια ευθύνη που δεν είχα την ενέργεια ή ηλικία να πάρω
κλαδιά που επισκίαζαν ολόκληρο τον κήπο
οι σκέψεις και η καρδιά μου να σκληρύνουν απ’ τον φλοιό
δε ντρέπομαι, δε ντρέπομαι, δε ντρέπομαι
είναι ένα κενό που το αισθάνεσαι γεμάτο, το μούδιασμα που το αισθάνεσαι βαρύ
σταμάτα να προσπαθείς να ταιριάξεις το πώς αισθάνεσαι με όσα διαβάζεις σε φυλλάδια αυτοβοήθειας
μπορώ να το αισθάνομαι όλο, μπορώ να το αισθάνομαι
είμαι γυναίκα πλέον, είμαι φτιαγμένη από ατσάλι,
κι αυτή δεν ήτανε ούτε κορίτσι ούτε αγόρι
όλα αυτά είναι μαλακίες που σου λένε για σε έχουνε εκτός βουλής, να σου χτυπάνε την άδεια μητρότητας
μη σε ακούσω να μου λες για φόνο
70.000 κάθε χρόνο, 70.000 κάθε χρόνο, 70.000 κάθε χρόνο
νεκρά
δηλαδή 192 κάθε μέρα
από κρεμάστρες, παυσίπονα, και επικίνδυνες εκτρώσεις από μη ειδικούς
μη σε ακούσω να μου λες για φόνο
εκτρώσεις παντού στον κόσμο σαν άσκηση για το σπίτι
ψάχνοντας για απαντήσεις στα δάση στις παλάμες μας, στα εξογκώματα στις κοιλιές μας, στους ψιθύρους στα αυτιά μας
μονάχα για να βρούμε ερωτηματικά.
οι γυναίκες αποκρύπτονται απ’ τα βιβλία ιστορίας
έτσι κι αλλιώς μιλάμε για ιστορία (history)
his story
λοιπόν αυτή είναι η herstory, ourstory, που να πάρει
αυτή είναι η ιστορία μου
και δε θα γραφτεί με μολύβι για να σβηστεί με ενοχές
θα γραφτεί με στυλό και θα ειπωθεί με θάρρος
θα την ακούσεις στο ραδιόφωνο καθώς πας στη δουλειά, θα τη μελετήσεις στο σχολείο,
θα μάθεις για αυτήν σε καφέ, σε σουπερμάρκετ δίπλα από αγγελίες για μαθήματα γιόγκα για μωράκια
γιατί δε ντρέπομαι, δε ντρέπομαι, δε ντρέπομαι
είμαι γυναίκα πλέον.
κανείς δε με δαμάζει
πιστεύω πως αυτός ο τερματισμός είναι μία μορφή δημιουργίας
δε θα πάει χαμένη
αυτό είναι το σώμα μου, αυτό είναι το σώμα μου, αυτό είναι το σώμα μου,
δε με ενδιαφέρουν οι ηλίθιες απόψεις σου
θα γίνω μάνα όταν το θέλω
―Λέυλα Ζόζεφιν
μετάφραση: Sam Albatros
……………………………………………