Ρεπορτάζ

Καθώς διαβάζω πως τον περιέλουσαν βενζίνη
Βλέπω τον θάνατό μου σε κάποια απόμακρη επαρχία.
Άντρες συμμαθητές απ’ το σχολείο με σέρνουν σε αγρούς με θάμνους
και κραυγάζουν αδερφή! σε μία άλλη γλώσσα — μου βγάζουν
την κουκούλα και με λούζουν με βενζίνη· ο αρχηγός κατάμουτρα
με φτύνει πριν βγάλει σκουριασμένο αναπτήρα —
μάτια που βιάζονται γεμάτα μίσος, με χέρι σταθερό
και σαν να ‘ταν παραμορφωτικός καθρέφτης η Ευρώπη, κοιτάζω πίσω
τα χιλιάδες μίλια καλαμπόκι στον αέρα, τις πόλεις χτισμένες
με τούβλο, τα σφαλιστά χωριά — για να λευτερωθώ,
προχωρώ σε λεωφόρους πόλεων φιλελεύθερων, κοιτώ σκανδαλοθηρικά περιοδικά —
ποίημα που φτιάχνεται μες στο κεφάλι μου. Δεν είμαστε τόσο διαφορετικοί
αυτός ο καημενούλης και εγώ — κι εγώ γεννήθηκα σε αυτόν τον κόσμο
για να ‘χω λάσπη στα γόνατά μου, το σάλιο κάποιου άλλου άντρα μες στο στόμα μου.

―Ρίτσαρντ Σκοτ

 

……………………………………………

 

Reportage

When I read how they poured petrol over that man
I see my own death in some outlying federal province.
Men I went to school with drag me into the arable scrub
chanting queer! in a different language — they slip off
my hood, wet my body with tractor fuel; the ringleader
spits in my face before pulling out his tarnished Zippo —
eyes skittering with white hate, his hand steady
and as if Europe were a funfair mirror I look back
across the thousand miles of moving corn, the brick-wall
estates, the shuttered-up-villages — to see myself free,
pacing the avenues of a liberal city, scanning a tabloid —
poem forming in my head. We are not so different
that poor sod and I — I too was born into this world to have
dirt on my knees, another man’s saliva in my mouth.

―Richard Scott
© Faber & Faber