Αγαπώ την έκτακτη ανάγκη μου

Παρότι αδύνατον να φανταστείς μια νευρική κίνηση αλαβάστρου
Περνούν την ώρα τους θέλοντας να γαμήσουνε αγάλματα
Με τα μαλλιά να μην κουνιούνται όταν το κύμα πέρασε.

Το κύμα φτάνει τόσο ψηλά, τρυπά το φεγγάρι.
Έχει νυχτώσει. Έχω σαγόνι σαν κουπαστή,
Έχω τη νύχτα μες στα σκληρά μου χέρια σαν καραβόσχοινο

Κανείς, του πούστη, δεν καταλαβαίνει, όταν το κτήριο έφτυσε μπάζα
λευκά των πάντων, λευκαίνοντάς μας με τη σκόνη του, στα χείλη λίγο αίμα
Ήμασταν όντως μίμοι νεκροί. Λεπτά λεκιασμένα.

Ιδού ένα μόνιμο ποίημα. Αν δεν γαμήσω σήμερα θα πεθάνω.
Ιδού ένα ποίημα τόσο μεγάλο όσο σχεδόν το τίποτα: ένα χυδαίο
Βιβλίο συμβάντων τόσο ανένδοτα μεταξένιο.

Μια ταλάντευση έφαγε γέμιση πίτας από κονσέρβα, κι όπως οι αιώνες,
Μεταμορφώθηκε σε θυμωμένο οιωνό.
Μια μαλακία ο χρόνος, μία προειδοποίηση, τίποτα παραπάνω.

―Αριάνα Ράινς

 

……………………………………………

 

I love my emergency

An alabaster fidget is impossible to imagine
Nevertheless they spent a long time wanting to fuck statues
And having hair that didn’t move when a wave came.

The wave rises to a point and pierces the moon.
It is night. I have a jaw which could be a gunwale,
I have the night which is hemp cord in my hard hand.

Nobody fucking understands, when the building coughed up the white
Rubble of everything, whitening us with its dust, a little blood on our lips
We were the real’s dead mimes. Or stained minutes.

This is a permanent poem. If I don’t fuck today I’ll die.
This is a poem the size of almost nothing: a blotter made rude
By its inexorable silkening.

A wobble ate canned pie filling and, like the centuries,
Grew into an angry augur.
All time is a piece of shit, nothing but a warning.

―Ariana Reines