ήλιος του απογεύματος: ο Καβάφης γράφει ένα ποίημα για τον fuckbuddy του, Λονδίνο 2019
νοικιάζουν το δωμάτιο
εκείνο το δωμάτιο
κι αυτό εδώ & το σαλόνι,
& το εστιατόριο της γειτονιάς
όλα όσα ξέραμε τόσο καλά
τα πήρανε μεσίτες & σταρτ-απ & εντρεπρενερς
όλα τα μέρη που υπήρξαμε νοικιάζονται
ήταν απόγευμα όταν μπροστά
στα μάτια μου διέγραψες το grindr
—ήτανε ό,τι πιο κοντά μου είχες πει σε «σ’ αγαπώ»—
& αμέσως με διέταξες με νόημα «επί του καναπέος»
μετά σ’ ένα φτηνό χαλί ΙΚΕΑ, στο τραπεζάκι που το βρήκαμε
στο δρόμο, δυο βάζα κίτρινα χωρίς λουλούδια που τα σπάσαμε
κι έπειτα μ’ έβαλες πάνω στις κούτες
ο ήλιος του απογεύματος σερνότανε για να μας φτάσει
αγαπημένε μου,
όλα τα μέρη που υπήρξαμε νοικιάζονται
στις 4 η ώρα εκείνο το απόγευμα ξενοίκιασες & εμένα
για μια βδομάδα μόνο
για μια βδομάδα μόνο μου ‘χες πει,
τσουλάκι.
ΣΤΜ: πριν από πολύ καιρό σε μια βόλτα στο soho ένας φιλενάδα σε έκρηξη ευθυμίας μου είχε πει: αν ο Καβάφης ζούσε σήμερα τον κόβω να ήτανε όλη μέρα με το grindr στο χέρι, που χρόνος να γράψει ποιήματα! μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση τότε γιατί πάντα είχα στο μυαλό μου τον Καβάφη & τ@ ποιητ@ γενικότερα ως ανθρώπους που ενδιαφέρονται περισσότερο για σχέσεις που εξελίσσονται στο χρόνο παρά ψεκάστε-σκουπίστε-τελειώσατε. κι ίσως επειδή μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση τότε, για αυτό η ιδέα του Καβάφη ως σύγχρονο αγόρι που ζει στο Λονδίνο και μπαίνει στο grindr μου κόλλησε στο μυαλό. έτσι λοιπόν αυτή την εβδομάδα «μετάφρασα» τον Καβάφη ως ένα τέτοιο αγόρι. όλα αυτά εμπνεύστηκαν από μια εκδοχή του ίδιου ποιήματος που έκανε ο αγαπημένος μου David Harsent.
……………………………………………
Afternoon Sun
They are renting out the room, this room
and the room next to it, the room
I know so well, they are renting every room
in the house, a house of rooms
rented to agents, to clerks, to businessmen.
A sofa stood by the door, a Turkish carpet
in front of the sofa; on that shelf,
two yellow vases, yes, and off to the right,
– or was it? – a wardrobe, its fly-flecked mirror,
then the table, a pen, a poem half-done,
three wicker armchairs, yes,
and beside the window, our bed.
(Somewhere, that old stuff
must still be knocking about.)
Beside the window, our bed. Yes.
The afternoon sun
crept over it as we lay there: over us.
At four o’clock on one such afternoon
we parted
for just a week…a week or so…forever.
……………………………………………
Ο ήλιος του απογεύματος
Την κάμαρην αυτή, πόσο καλά την ξέρω.
Τώρα νοικιάζονται κι αυτή κ’ η πλαγινή
για εμπορικά γραφεία. Όλο το σπίτι έγινε
γραφεία μεσιτών, κ’ εμπόρων, κ’ Εταιρείες.
A η κάμαρη αυτή, τι γνώριμη που είναι.
Κοντά στην πόρτα εδώ ήταν ο καναπές,
κ’ εμπρός του ένα τουρκικό χαλί·
σιμά το ράφι με δυο βάζα κίτρινα.
Δεξιά· όχι, αντικρύ, ένα ντολάπι με καθρέπτη.
Στη μέση το τραπέζι όπου έγραφε·
κ’ η τρεις μεγάλες ψάθινες καρέγλες.
Πλάι στο παράθυρο ήταν το κρεββάτι
που αγαπηθήκαμε τόσες φορές.
Θα βρίσκονται ακόμη τα καϋμένα πουθενά.
Πλάι στο παράθυρο ήταν το κρεββάτι·
ο ήλιος του απογεύματος τώφθανε ώς τα μισά.
…Aπόγευμα η ώρα τέσσερες, είχαμε χωρισθεί
για μια εβδομάδα μόνο … Aλλοίμονον,
η εβδομάς εκείνη έγινε παντοτινή.