Το γράμμα

Και τελικά, μένουμε μ’ ένα

Συναίσθημα—δυνατό, αναπόφευκτο—

Πως κατά κάποιο τρόπο αξίζαμε κάτι καλύτερο

Πως κατά κάποιο τρόπο όλα πήγανε

Κατά διαόλου. Κι εκείνο το γράμμα από τον οποιοδήποτε

Υπεύθυνο, που οπωσδήποτε θα ξεκαθάριζε τα πράγματα

Ανάμεσα σε εμάς και τον κόσμο που μας αδίκησε,

Δεν έφτασε ποτέ. Κάπου χάθηκε.

Ίσως ξέμεινε στο ταχυδρομείο επαρχιακής πόλης

Ή στάλθηκε κατά λάθος σε παλιά διεύθυνση

Κι ο νέος ένοικος το έβαλε στο συρτάρι

Με τα ρόλεϊ και τη λακ, ξεχνώντας

Να το δώσει στον ιδιοκτήτη να μας το προωθήσει.

Κι ακόμα περιμένουμε σαν παιδιά που έχουμε

Ξοδέψει χαρτζιλίκι δύο εβδομάδων

Σε κάτι που θα μας στείλουν με το ταχυδρομείο

Βλέποντας να περνάνε τα χρόνια όπως το καλοκαίρι

Όταν είσαι παιδί, προσμένοντας κάθε μέρα το γράμμα

Ακόμα και τις μέρες που το ταχυδρομείο είναι κλειστό.

―Dana Gioia

μετάφραση: Sam Albatros

……………………………………………

The letter

And in the end, all that is really left

Is a feeling—strong and unavoidable—