Mονιμότητα Tου Aντικειμένου
Αυτή η γειτονιά ήταν η πρώτη μου. Περπάτησα κάθε τετράγωνο δύο φορές:
πρώτα μεθυσμένη, μετά νηφάλια. Κάθε μέρα είχα πόδια κι ακουστικά.
Είχε χιονίσει τη νύχτα που έτρεξα σε εκείνη την οδό κι ορκίστηκα πως τίποτα
δε θα με σταματήσει. Ο έρωτας μας, είχε πεθάνει. Τι έπρεπε να κάνω;
Δεν μετανιώνω τίποτα. Μερικές φορές αισθάνομαι ξεπλυμένη σαν χαρτί. Είσαι
τρία χρόνια μακριά. Όμως μετά χορεύω στην άλλη οδό και
τα δέντρα έχουν το χρώμα της σαμπάνιας και θυμάμαι—
Υπάρχουν πράγματα που μου αρέσουν όταν ραγίζει η καρδιά, το ότι πάντα
χρειαζόμαστε ένα ωραίο soundtrack. Ο τρόπος που κοιτάω έναν άντρα να με κοιτάει
και δεν αποστρέφω πρώτη το βλέμμα. Δε χάνεις ποτέ τίποτα, απλά το αναθεωρείς.
Μετά από αυτόν τον έρωτα, θα υπάρξει κι άλλος. Το σώμα μου βγαίνει απ’ τη φωλιά
των σεντονιών για να μαζέψω την κάρτα ενός ξένου. Δεν μετανιώνω τίποτα.
Ούτε το μπαρ στο δρόμο απέναντι από το διαμέρισμά μου· είχα αργήσει πάλι.
Ούτε το κοινόχρηστο μπάνιο στη Βαρκελώνη, ούτε τα κόκκινα μάτια, ούτε
τα τραγούδια για τα μαύρα παλτό και την Omaha. Λέω ψέματα για όλα
μα όχι για αυτό. Ήσουν κάθε λάμπα του δρόμου εκείνο τον χειμώνα. Άγγιξες
την κορυφή του κεφαλιού μου και για πρώτη φορά δεν θα σου δείξω τι
έφτιαξα. Δεν μετανιώνω τίποτα. Η μητέρα σου και η καταγωγή σου.
Τα βρεγμένα μαλλιά σου στην αγκαλιά μου μετά από εκείνο το πρώτο ντους. Η κλινική
και το πώς έκλαιγα μια βδομάδα μετά από αυτό. Το πως δε διαλέγουμε ποτέ
τη γλώσσα που μιλάμε. Μου έγραψες ένα και μόνο ποίημα και σε αυτό
ήσουν ο σκύλος κι εγώ η φωτιά. Θυμάσαι το δικαστικό μέγαρο;
Το τραγούδι της επετείου μας. Εκείνες τις καταραμένες πετσέτες. Τις λάτρευα,
πότε ακριβώς ήταν που τις πετάξαμε; Αύριο θα καταγράψω
όλα όσα έχουμε κάνει ο ένας στον άλλο και θα γεμίσω την μπανιέρα
με νερό. Θα κάψω κάθε κομμάτι χαρτί μέχρι να γίνει χώμα.
Και αν δεν τα καταφέρω, θα δοκιμάσω ξανά. Και ξανά και ξανά και—
―Hala Alyan
μετάφραση: Sam Albatros
……………………………………………
Object Permanence
This neighborhood was mine first. I walked each block twice:
drunk, then sober. I lived every day with legs and headphones.
It had snowed the night I ran down Lorimer and swore I’d stop
at nothing. My love, he had died. What was I supposed to do?
I regret nothing. Sometimes I feel washed up as paper. You’re
three years away. But then I dance down Graham and
the trees are the color of champagne and I remember—
There are things I like about heartbreak, too, how it needs
a good soundtrack. The way I catch a man’s gaze on the L
and don’t look away first. Losing something is just revising it.
After this love there will be more love. My body rising from a nest
of sheets to pick up a stranger’s MetroCard. I regret nothing.
Not the bar across the street from my apartment; I was still late.
Not the shared bathroom in Barcelona, not the red-eyes, not
the songs about black coats and Omaha. I lie about everything
but not this. You were every streetlamp that winter. You held
the crown of my head and for once I won’t show you what
I’ve made. I regret nothing. Your mother and your Maine.
Your wet hair in my lap after that first shower. The clinic
and how I cried for a week afterwards. How we never chose
the language we spoke. You wrote me a single poem and in it
you were the dog and I the fire. Remember the courthouse?
The anniversary song. Those goddamn Kmart towels. I loved them,
when did we throw them away? Tomorrow I’ll write down
everything we’ve done to each other and fill the bathtub
with water. I’ll burn each piece of paper down to silt.
And if it doesn’t work, I’ll do it again. And again and again and—
―Hala Alyan