«Πάω με το ποδήλατό μου σ’ ένα αγόρι, όταν φτάνω / ό,τι κι αν κάνουμε δε θα ‘ναι όμορφο / ή έρωτας, μα θα το αξίζουμε». απόψε ο κόσμος δε χρειάζεται να είναι τέλειος για να τον λατρέψουμε. και να λατρευτούμε όπως μπορούμε, εμείς, δύο μαύρα αγόρια. κάνε θεέ μου, απόψε να μην υπάρχουν όπλα, κάνε την αστυνομία να στραφεί στο δικό της θεό για συγχώρεση. απόψε ο θεός είναι ένας ακόμα κυριούλης με σακατεμένο πόδι και αδερφό στη φυλακή. απόψε έλα να ουρλιάξουμε στα αστέρια τα ονόματά μας, τόσο πολύ που να γίνουμε εμείς τα αστέρια. απόψε δεν έχω να σου προσφέρω τίποτα περισσότερο από το σώμα μου, το σώμα μου που τα κατάφερε να είναι ζωντανό μια μέρα ακόμα. απόψε θα μου πεις πως θέλεις να με πάρεις όπως η αστυνομία: έτσι απότομα, έτσι αθώο & άοπλο.

συγκλό ποίημα το Απόψε, στο Όουκλαντ, από το Danez Smith (αυτοπροσδιορίζεται non-binary). γραμμένο το 2017, πιο επίκαιρο & πιο Black Lives Matter από ποτέ.

 

Απόψε, στο Όουκλαντ

Δεν ήρθα εδώ να τραγουδήσω μπλουζ.
Τον τελευταίο καιρό, ανοίγω το στόμα μου

& βγαίνουν κατιφέδες, κίτρινα δαμάσκηνα.
Ήρθα να κάνω τον ουρανό έναν κήπο.

Δώσ’ μου βροχή ή δώσ’ μου μέλι, ω κύριε.
Ο ουρανός δεν έδωσε σε εμάς νερό αυτό τον χρόνο.

Πάω με το ποδήλατό μου σ’ ένα αγόρι, όταν φτάνω
ό,τι κι αν κάνουμε δε θα ‘ναι όμορφο

ή έρωτας, μα θα το αξίζουμε.
Άρχισα να  ψάχνω άντρες να υγραίνουν την πραμάτεια

Έλα, απόψε προτείνω να κινητοποιηθούμε
αντί να προσευχηθούμε. Απόψε, ανατολικά μας,
δύο αγόρια, το ένα ντυμένο με κάτι που θα μπορούσε

να είναι αίμα & το άλλο με κάτι που θα μπορούσε
να είναι αίμα πριν την πληγή, συναντιούνται &

Θέε μου, απόψε, άσ’ τους να χορέψουν! Απόψε,
η σφαίρα δεν υπάρχει. Απόψε, η αστυνομία

έχει στραφεί στο δικό της Θεό για συγχώρεση.
Απόψε, δε θάβουμε τίποτα, υπηρετούμε έναν Θεό

χωρίς ανάγκη για φτυάρια, υπηρετούμε έναν Θεό
που το πονάει το πόδι & κι έχει αδερφό στη φυλακή.

Απόψε, άσε κάθε άτομο να είναι ο δικός του θεός.
Όπου και αν υπάρχουν δυο άνθρωποι, άσε να υπάρξει

μια ένωση με αρχαία φώτα. Ας εξαντλήσουμε τη μαρμάρινη
λάμψη του φεγγαριού φωνάζοντας τα ονόματά μας στα αστέρια

μέχρι να γίνουμε εμείς τα αστέρια Θεε! Ω, γλυκεία μαύρη πόλη!
Έχω πιει & είμαι διψασμένος. Όταν πάω στο αγόρι

που με αφήνει να εξασκήσω πείνα μαζί του
δε θα του δώσω το όνομα από το τελευταίο σου πνεύμα

θα του δώσω το σώμα μου & ό,τι κάνει μ’ αυτό
δεν με απασχολεί, μα θα του πω, άκου

κατάφερα να ζήσω μια ολόκληρη μέρα, ακόμα δεν έβρεξε,
ακόμα, δεν έχω πληγή από σφαίρα

& αυτός θα πει Απόψε, θέλω να σε πάρω
όπως η αστυνομία, άοπλο & απότομα

& απόψε, όταν ονειρευτούμε, θα ονειρευτούμε
ότι χορεύουμε σε μια πόλη που γίνεται στάχτη τόσο αργά.

―Ντανέζ Σμίθ

μετάφραση: Sam Albatros

 

……………………………………………

 

Tonight, in Oakland

I did not come here to sing a blues.
Lately, I open my mouth

& out comes marigolds, yellow plums.
I came to make the sky a garden.

Give me rain or give me honey, dear lord.
The sky has given us no water this year.

I ride my bike to a boy, when I get there
what we make will not be beautiful

or love at all, but it will be deserved.
I’ve started seeking men to wet the harvest.

Come, tonight I declare we must move
instead of pray. Tonight, east of here,
two boys, one dressed in what could be blood

& one dressed in what could be blood
before the wound, meet & mean mug

& God, tonight, let them dance! Tonight,
the bullet does not exist. Tonight, the police

have turned to their God for forgiveness.
Tonight, we bury nothing, we serve a God

with no need for shovels, we serve a God
with a bad hip & a brother in prison.

Tonight, let every man be his own lord.
Let wherever two people stand be a reunion

of ancient lights. Let’s waste the moon’s marble glow
shouting our names to the stars until we are

the stars. O, precious God! O, sweet black town!
I am drunk & I thirst. When I get to the boy

who lets me practice hunger with him
I will not give him the name of your newest ghost

I will give him my body & what he does with it
is none of my business, but I will say look,

I made it a whole day, still, no rain
still, I am without exit wound

& he will say Tonight, I want to take you
how the police do, unarmed & sudden

& tonight, when we dream, we dream of dancing
in a city slowly becoming ash.

―Danez Smith

 

*

 

σημειώσεις

αγαπητή αυτοκτονία

πώς είναι ο πόλεμος; τρώει καλά;
πες μου για τα κορίτσια που ορμούν προς
τα πίσω σε χαζές εκρήξεις συναισθήματος
το υγρό στόμα του θανάτου να πιτσιλά
τους αστραγάλους-γόνατα-φρύδια τους.
πες μου για αδερφάρες σαν μεθυσμένα
πυροτεχνήματα, να εκτοξεύονται στη γη
μετείκασμα καμένο στο ποτάμι
& μνήμη τσιμέντου.
πώς είναι ο πόλεμος; βρήκε
σύζυγο; γνωρίζει πώς τα πτώματα
βρεθήκαν στο κρεβάτι της;

αγαπητή αυτοκτονία

ξέρω το αληθινό σου όνομα.
σε δένω με ξόρκια για να μην κάνεις κακό.
μπαίνω στο δωμάτιο σαν μικρόβιο.
λέω τ’ όνομά σου, είναι το όνομά μου.
οι τοίχοι μ’ αγγαλιάζουνε σαν μια συμπαθητική θεία.
το παράθυρο βουίζει. η πόρτα με κουνάει σαν κούνια.
η συρταριέρα φεύγει πάει να φτιάξει τσάι.
το δωμάτιο ξέρει το όνομά μου.
μας δένει με ξόρκι μην κάνουμε κακό.

αγαπητή αυτοκτονία

πού κρατάς τους φίλους μου;
κάθε ποτήρι που γυρίζω έχει μόνο αέρα.
ανοίγω με σιδηρολοστό μια τουλίπα
περιμένοντας να δω τα πρόσωπά τους
μα βρίσκω μόνο την κίτρινη καρδιά.
τι τους έχεις κάνει;
χθες έβγαλα το σώμα μου το χτύπησα
στα μπροστινά σκαλιά με ένα σκουπόξυλο
& κανείς τους
δεν ξεπήδησε από το δέρμα μου γελώντας
φωνάζοντας με βρήκες!
ούτε ένας από αυτούς που φώναξα
δεν ήταν ήδη μες στο χέρι μου.

αγαπητή αυτοκτονία

εσύ φίλος κοινός
καλεσμένος σε γάμο, είδος
μητέρας, είδος αυτό
αγάπης είδος ελευθερίας.
ευχήθηκα πως ήσουν μύθος
όμως μητέρες με χρώμα σαν το δικό μου
έχουν διαλέξει ωκεανό
αντί για βάρκα, έχουνε στείλει
παιδιά σε σχολείο
σε ποτάμια. γνωρίζω νέγρους
που θέλουν απλά
ησυχία. σε είδα να
χορεύεις και καύλωσα.
δεν θα σου αρνηθώ
αυτό που άλλοι βρήκανε
στη γλυκιά μούχλα
πίσω απ’ το αυτί σου. ξέρω τι γίνεται
όταν ζητάς φιλάκι, είναι όλο
γλώσσα, δε
σταματάς, ρουφάς το
πρόσωπο μέχρι το σώμα
να χαθεί.

αγαπητή αυτοκτονία

εκείνος εκεί; του υποσχέθηκα
ότι θα σκότωνα για αυτόν
& ο νέγρος μου ήταν ο νέγρος μου
& ο λόγος μου είναι ο λόγος μου.
αγαπητή αυτοκτονία, που είσαι;
έλα έξω. έλα να με βρεις.
είμαι στην πόρτα σου, αυτοκτονία.
θα περιμένω. έχω προσφέρει τα σκουλαρίκια μου
& βαζελίνωσα το πρόσωπό μου. έβαλα το καλό
το πουλόβερ μου για αυτό.
όπλο δεν έφερα μα τη γροθιά μου.

―Ντανέζ Σμίθ

 

……………………………………………

 

notes

dear suicide

how is the war? is it eating?
tell me of the girls charging
backwards into dumb tides
death’s wet mouth lapping
their ankles, knees, eyebrows.
tell me of the sissies like drunk
fireworks, rocketing into earth
afterimage burned into river
& cement memory.
how is the war? does it have
a wife? does she know how
the bodies got in her bed?

dear suicide

i know your real name.
i bind you from doing harm.
i enter the room like a germ.
i say your name, it is my name.
the walls cave around me like a good aunt.
the window hums. the door rocks me.
the dresser leaves to go make tea.
the room knows my name.
it binds us from doing harm.

dear suicide

where are you keeping my friends?
every cup i turn over holds only air.
i jimmy open a tulip expecting their faces
but find only the yellow heart.
what have you done with them?
yesterday i took my body off
beat it on the front steps with a broom
& not one of them
came giggling out my skin
yelling you found me!
not one of them i called for
was already in my hand.

dear suicide

you a mutual frienda wedding guest, a kind
of mother, a kind of self
love, a kind of freedom.
i wish you were a myth
but mothers my color
have picked ocean
over boat, have sent
children to school
in rivers. i known niggas
who just needed
quiet. i seen you
dance, it made me hard.
i would not deny you
what others have found
in the sweet mildew
behind your ear. i know
what happens when you
ask for a kiss, it’s all
tongue, you don’t
unlatch, you suck
face until the body
is gone.

dear suicide

that one? i promised him
i would kill for him
& my nigga was my nigga
& my word is my word.
dear suicide,where are you?
come see me. come outside.
i am at your door, suicide.
i’ll wait. i’ve offed my earrings
& vaselined my face. i put on
my good sweats for this.
i brought no weapon but my fist.

―Danez Smith

 

*

 

Ακούστε το ποίημα

 

κάποιες φορές θα ήθελα να αισθανόμουνα τις παρενέργειες

ωστόσο δεν υπάρχουνε ενδείξεις μα ενδείξεις
κανένα ίχνος μα τα καλά μαντάτα

πως δεν υπάρχουν άσχημα ακόμα. κι όμως.
θα ήθελα να αισθανθώ ναυτία, τη δύσρευστη κραυγή

της το πρωί, εκείνο το σημάδι εγκυμοσύνης
ότι εντός σου, πρήζεται η ζωή. ξέρω

ότι δεν είμαι μάνα, κι όμως ξέρω πώς είναι
να φροντίζεις κάτι που θέλεις να σκοτώσεις

μα δεν μπορείς. μαθαίνεις να το αγαπάς. ναι.
αγαπώ τον γλυκούλη μου ιό. της ζωής μου είναι

σημάδι, ο τοξικός μου άγγελος, μια ουτοπία χαμένη
κάνει το αίμα μου αυτό που είναι.

καταλαβαίνω τώρα την πεντάμορφη, το πώς το τέρας
μπόρεσε να αγαπήσει. αν τους κυνόδοντες κοιτάξεις

παρατεταμένα, ακόμα και αυτοί που ‘γίναν ροζ
από το ίδιο σου το αίμα μοιάζουν μαλακοί.

ήξερα τι μπορούσε να συμβεί. δεν χρειαζόμουν
φίδι. μόνος μου έφτιαξα το φρούτο.

ήμουν η άμπελος, το φως και η βροχή.
η λάσπη ήμουνα εγώ. τα χέρια

μες στη λάσπη ήτανε τα χέρια μου.
κόπηκα από μαχαίρι που ‘φτιαξα

κι όμως ήξερα μόνο πώς να ζω
όταν ήξερα πως θα πεθάνω.

θέλω να ζήσω. μάλλον το εννοώ.
παίρνω το χάπι ακόμα και τις μέρες

που δεν παίζει να επιβιώσω.
έδωσα μια ευκαιρία στο σώμα μου. τόσο

τουλάχιστον με αγαπώ. ευχαριστώ εαυτέ μου.
ευχαριστώ, χαπάκι, άγευστο & αφρίζον

ευχαριστώ, άρρωστο αίμα, πρώτε μου άντρα
άδειο ποτάμι φωτεινό με σολομούς.

―Ντανέζ Σμίθ

απαγγελία: Αλέξανδρος Μιχαήλ
με αφορφή την εικαστική εγκατάσταση To Whom It May Concern

 

……………………………………………