η λέξη ντροπή είναι συνδεδεμένη με την ομοφυλοφιλία όσο καμία άλλη. εξωτερικευμένη ντροπή: όταν ακούς τους γονείς σου να λένε «καλύτερα να δω το παιδί μου νεκρό παρά πούστη» ή «δυστυχισμένα πλάσματα οι πούστηδες, ποιος ξέρει σε ποιο χαντάκι θα πετάξουν τον επόμενο», όταν αισθάνεσαι μια μπουνιά στο στομάχι σου πακέτο με τη λέξη «αδερφή» από τα παιδιά στο σχολείο (κάτι σαν classical conditioning). εσωτερικευμένη ντροπή: όταν θεωρείς τον εαυτό σου «μη φυσιολογικό» και ψάχνεις στις εγκυκλοπαίδειες όπου ο μπαμπάς σου έψαχνε ασθένειες, να βρεις τη λέξη ομοφυλοφιλία ώστε να μάθεις πώς θεραπεύεται αυτή η ασθένεια που μπορεί να έχεις, ή όταν φοβάσαι πως όταν μεγαλώσεις θα γίνεις αδερφή και κανείς δε θα σου δίνει δουλειά και θα γίνεις πρεζόνι και σεξομανής και, χαντάκι. αντίστροφη ντροπή: η απαλλαγή και υιοθέτηση μαχητικής στάση σε οτιδήποτε φέρει ψήγματα από τα παραπάνω (όλα τους, πράγματα που μου έχουν συμβεί). όπου η παραμικρή κίνηση μπορεί να γίνει πολιτική πράξη, έκφραση αντίστροφης ντροπής.
«δε ντρέπεσαι που βγαίνεις έτσι ντυμένος;» μου είπε πρόσφατα η μαμά
«δε ντρέπομαι πια» της απάντησα.
αντίστροφη ντροπή, όπως μου συνέβει, σε εμένα και όλες που έχουμε ένα ειδικό ενδιαφέρον στο queer. αντίστροφη ντροπή, όπως περιγράφει ο Ρίτσι Χόφμαν στο παρακάτω εξαιρετικό ποίημα.
Οι Μύθοι
Στο σχολείο, διαβάσαμε έναν γελοίο μύθο του Αισώπου,
έναν μου δεν περιλαμβάνει σοφά ή χαζούλικα ζώα ή έντομα, αλλά έναν όπου μία θεότητα κατανέμει συναισθήματα
σε μέρη του σώματος. Νόηση στο μυαλό, Αγάπη
στην καρδιά, κτλ. κτλ. ώσπου έχει μείνει μόνο η κωλοτρυπίδα,
στην οποία ο θεός δίνει τη Ντροπή. Ευλόγως η Nτροπή διαμαρτύρεται
για την κατανομή, μα είναι πια πολύ αργά. Η Ντροπή τότε
καταριέται, «Αν ποτέ ο Έρως προσπαθήσει να κατοικήσει το μέρος μου,
για τα καλά θα φύγω από το σώμα.» Για αυτό
οι ομοφυλόφιλοι δεν έχουνε ντροπή, σύμφωνα με τον Αίσωπο,
ή ένα απ’ τους Βικτωριανούς μεταφραστές του. Σύμφωνα με εμένα, για αυτό δεν
υπακούει σε ηθικούς κανόνες
η σεξουαλική μου φαντασία, και για αυτό, κάνοντας κομπλιμέντο για τα μαλλιά
και το λευκό μου δέρμα καθώς ξαπλώνω δίπλα σου, κι έπειτα μένοντας
σιωπηλός για μέρες κάθε φορά, είσαι όντως ο αφέντης του πόνου μου.
―Ρίτσι Χόφμαν
μετάφραση: Sam Albatros
……………………………………………
The Fables
In school, we read a ridiculous story by Aesop,
one not involving wise or foolish animals or insects, but one in which a god allocates emotions
to the parts of the body. Intellect to the mind, Love
to the heart, etc. etc., until only the asshole is left,
to which the god assigns Shame. Understandably, Shame is unhappy
with the accommodations, but it’s too late. Shame
curses, “If Eros should ever seek to occupy that place,
I will leave the body for good.” This is why
homosexuals have no shame, according to Aesop,
or one of his Victorian translators. According to me, this is why
there is no moral order
to my sexual imagination, and why, praising my looks and hair
and white flesh as I lie with you, then falling
silent for days at a time, you really are the master of my pain.
―Richie Hofmann
*
Βιβλίο Αγαλμάτων
Επειδή είμαι αγόρι, το άπιαστο της ομορφιάς
ήδη το μελετώ, το βιβλίο με τα αγάλματα
ανοιχτό στα γόνατά μου, στα μέσα Οκτωβρίου, φύλλα
καλύπτουν το βρεγμένο έδαφος
με μαλακό χαλκό. «Ένα άγαλμα
πρέπει να είναι όμορφο
απ’ όλες τις πλευρές,» έγραψε ο Τσελίνι το 1558.
Όταν κλείνω το βιβλίο,
τα σώματα αγγίζονται. Στη δύση,
δένουν ένα αγόρι σ’ έναν φράχτη και το αφήνουν να πεθάνει,
το πρόσωπό του αγνώριστο πίσω από μία μάσκα
αίματος. Το σώμα του, εικόνισμα
απώλειας, νόημα αποκτά
παρά την θέλησή του.
―Ρίτσι Χόφμαν
επιλογή: Στήβεν Τέιγκλ
μετάφραση: Στήβεν Τέιγκλ & Sam Albatros
*το ποίημα αναφέρεται στη δολοφονία του Matthew Shepard που έγινε αφορμή να αλλάξει η νομοθεσία στην Αμερική ώστε να συμπεριλαμβάνονται η σεξουαλική ταυτότητα, το φύλο & η αναπηρία ως κίνητρα για εγκλήματα μίσους.
……………………………………………
Book of Statues
Because I am a boy, the untouchability of beauty
is my subject already, the book of statues
open in my lap, the middle of October, leaves
foiling the wet ground
in soft copper. “A statue
must be beautiful
from all sides,” Cellini wrote in 1558.
When I close the book,
the bodies touch. In the west,
they are tying a boy to a fence and leaving him to die,
his face unrecognizable behind a mask
of blood. His body, icon
of loss, growing meaningful
against his will.
―Richie Hofmann