Δεν γράφω για την αποφοίτησή μου καθώς είχα ήδη πει αντίο σε τόσους πολλούς ανθρώπους. Όλοι οι υπόλοιποι ήταν με οικογένεια και σχέδια για αργότερα, έτσι ήμασταν μόνοι. Υποτίθεται πως ήταν μια χαρούμενη επίσκεψη όμως το θεματάκι μου, η ζωή μου την είχε καταστρέψει. Εκείνο τον καιρό, είχα μια μικρή συλλογή από παπούτσια όξφορντ, αναμφίβολα αντρικά. Πριν έρθει εκείνη, τα έκρυψα σε μια σακούλα που δεν πήρα μαζί μου στο νέο διαμέρισμα επειδή ήξερα πως θα τα έβρισκε εκεί. Για δυο μέρες, φορούσα παπούτσια χωρίς σόλες. Την τρίτη μέρα, φόρεσα τα καφετιά μου παπούτσια για να είμαι άνετα. Κανείς δεν κοιτάει τα παπούτσια του άλλου. Την υπόλοιπη μέρα, ήμασταν στο μουσείο και το μόνο πράγμα για το οποίο μιλούσε ήταν τα παπούτσια μου. Στο αναδιπλούμενο τραπεζάκι του νέου μου διαμερίσματος, με ρώτησε αν ήμουν γκέι, κάτι που της είχα πει δέκα χρόνια πριν μα δεν με είχε πιστέψει. Με ρώτησε αν ήμουν γκέι, και δεν απάντησα τίποτα, μα έκλαψα. Πέταξε τα παπούτσια μου κι έπειτα φάγαμε βραδινό. Όταν έπλυνα τα πιάτα, πέταξα το ρύζι που είχε απομείνει πάνω στα παπούτσια μου και δεν τα είδα ποτέ ξανά.

//

Δεν είχαμε καλωδιακή. Είχαμε πιάτο που απορροφούσε μήκη κύματος. Παρότι μας είχαν δώσει την ταμπέλα «οι εξωγήινοι», αυτό ήταν ό,τι πιο εξωγήινο είχαμε. Kι οι πτήσεις, επίσης, δεκατρείς ώρες κάθε φορά, που είναι επίσης και η διαφορά ώρας με την Κίνα. Το μόνο που κάναμε ως εξωγήινοι, το κάναμε επειδή κάποια στιγμή, είναι πιο εύκολο να είσαι μόνος παρά να συνεχίζεις να δουλεύεις. Οι ευκαιρίες δεν μας ταίριαζαν. Να είσαι ξένος ήταν να είσαι καλεσμένος σε κάθε σπίτι, να μην έχεις τρόπους, να μην έχεις παρελθόν. Κάθε μέρα ξεκινούσαμε τα πάντα απ’ την αρχή. Κάθε μέρα ήμασταν τόσο χωρίς ρίζες, που έπρεπε να κάνουμε τους ίδιους φίλους ξανά και ξανά.

//

Μου λέει πως νιώθει ενοχές που με γέννησε. Αυτό που είμαι—έχω προχωρήσει πιο πέρα από τον τζόγο, τον εθισμό στα ναρκωτικά και τον θάνατο—σκότωσα την εικόνα της κόρης της. Της λέω πως πρέπει να πονάει πολύ, κι ότι καταλαβαίνω τι περνάει. Κι έπειτα κλείνω το τηλέφωνο.

―γινγί

μετάφραση: Sam Albatros

 

……………………………………………

 

I don’t write about graduation because I had already said goodbye to so many people. Everyone else had plans and family to attend to, so we were alone. It was supposed to be a happy visit but my thing, my life, had ruined it. At the time, I owned a small collection of oxfords, undoubtedly  masculine.  Before she came, I hid them in a bag that I didn’t move to my new apartment because I knew she would find them there. For two days, I wore shoes with no arch support. On the third day, I wore my brown shoes to be comfortable. No one looks at anyone’s shoes. For the rest of the day, we were at the museum and all she could talk about was my shoes. At the foldable table in my new apartment, she asked me if I was gay, which I had told her ten years ago but she didn’t believe me. She asked me if I was gay, and I didn’t say anything, but I cried. She threw away my shoes and then we had dinner. When I did the dishes, I had to empty the rice onto my shoes and I never saw them again.

//

We didn’t have cable. We had a satellite dish that absorbed wavelengths.  Despite  being  labeled  aliens, this  is  the  closest  we would get to extraterrestrial. The planes rides count, too, thirteen hours at a time, which is also the time difference to China. All we did as aliens, we did because at some point, it is easier to be lonely than to continue working. Opportunity did not do work for us. To be a foreigner was to be a guest in all houses, to not know manners, to not have a past.  Every day was a day when we started over.  Every day we were so rootless, we had to make the same friends over and over again.

//

She tells me she feels  guilty for  giving  birth to me.  What I am—I’ve gone further than gambling, drug addiction, death—I’ve killed the image of her daughter. I tell her she must feel so much pain, that I understand what she’s going through. Then I hang up.

―yanyi