Βιασμός

Υπάρχει ένας μπάτσος που είναι και ύποπτος και πατέρας:
μένει κοντά σου, έπαιζε με τ’ αδέρφια σου,
είχε κάποια ιδανικά.
Μετά βίας τον ξέρεις με τις μπότες και το ασημένιο σήμα του,
πάνω στο άλογο, με το ένα χέρι στο όπλο.

Μετά βίας τον ξέρεις μα όμως πρέπει να τον μάθεις:
ο εξοπλισμός που διαθέτει μπορεί να σε σκοτώσει.
Αυτός κι ο επιβήτοράς του καλπάζουν ως πολέμαρχοι μέσα από σκουπίδια,
τα ιδανικά του αιωρούνται στον αέρα, σύννεφο παγωμένο
ανάμεσα στα αγέλαστά του χείλη.

Κι έτσι, όταν έρθει η ώρα, θα πρέπει να στραφείς σ’ αυτόν
το σπέρμα του μανιακού ακόμα ανάμεσα απ’ τα πόδια σου,
το μυαλό σου ασταμάτητα στριφογυρνά. Πρέπει σ’ αυτόν
να ομολογήσεις, είσαι ένοχη του εγκλήματος
του ότι έχεις εξαναγκαστεί.

Και κοιτάς τα μπλε του μάτια, τα μπλε μάτια όλης της οικογένειας
που γνώριζες κάποτε, να μικραίνουν, να γυαλίζουν,
το χέρι του πληκτρολογεί όλες τις λεπτομέρειες
και θέλει να τις μάθει όλες
μα πιο ευχάριστη βρίσκει την υστερία στη φωνή σου.

Μετά βίας τον ξέρεις μα όμως τώρα νομίζει πως σε ξέρει:
έχει καταγράψει τη χειρότερη στιγμή σου
σε ένα μηχάνημα και την αρχειοθέτησε.
Ξέρει, ή νομίζει ότι ξέρει, πόσα από αυτά φαντάστηκες
Ξέρει, ή νομίζει ότι ξέρει, τι ήθελες πραγματικά

Ο εξοπλισμός που διαθέτει μπορεί να σε σκοτώσει·
και αν, στο αρρωστημένο φως του τμήματος,
και αν, στο αρρωστημένο φως του τμήματος,
τα στοιχεία που δίνεις ίσως στοχοποιούν τον ίδιο σου τον εξομολογητή
θα καταπιείς τη γλώσσα σου, θα τα αρνηθείς όλα, θα φύγεις σπίτι;

―Άντριεν Ριτς

……………………………………………

Rape

There is a cop who is both prowler and father:
he comes from your block, grew up with your brothers,
had certain ideals.
You hardly know him in his boots and silver badge,
on horseback, one hand touching his gun.

You hardly know him but you have to get to know him:
he has access to machinery that could kill you.
He and his stallion clop like warlords among the trash,
his ideals stand in the air, a frozen cloud
from between his unsmiling lips.

And so, when the time comes, you have to turn to him,
the maniac’s sperm still greasing your thighs,
your mind whirling like crazy. You have to confess
to him, you are guilty of the crime
of having been forced.

And you see his blue eyes, the blue eyes of all the family
whom you used to know, grow narrow and glisten,
his hand types out the details
and he wants them all
but the hysteria in your voice pleases him best.

You hardly know him but now he thinks he knows you:
he has taken down your worst moment
on a machine and filed it in a file.
He knows, or thinks he knows, how much you imagined;
he knows, or thinks he knows, what you secretly wanted.

He has access to machinery that could get you put away;
and if, in the sickening light of the precinct,
and if, in the sickening light of the precinct,
your details sound like a portrait of your confessor,
will you swallow, will you deny them, will you lie your way home?

―Adrienne Rich