Ακούστε το ποίημα

 

Ιούνης

Δεν θα υπάρξει ποτέ πιο πολύ καλοκαίρι
απ’ ότι τώρα. Διαβαίνοντας μόνος την
Γιούνιον Σκουέρ, κρατώ λουλούδια
και ροζέ κρασί για ένα πάρτι που με περιμένουν.
Είναι Κυριακή και το μετρό χωρίς καθυστερήσεις
μα σήμερα ο θάνατος φαντάζει τόσο μακριά, που
είναι αδύνατον να πας υπόγεια. Θα ήθελα να πω
κάτι σε όποιον βλέπω (μια πόλη ολόκληρη)
όμως δεν ξέρω ακόμα τι.
Κάθε φορά που βγαίνω από το διαμέρισμα
πάντα υπάρχει κάποιος που κλαίει
που διαβάζει, ή φωνάζει κάτι σε κάποιον
όπου κι αν βρίσκομαι.
Μπορείς να είσαι ευτυχισμένος μόνος,
λέω δυνατά και σε κανέναν
έτσι που γίνεται ξεκάθαρο, και τώρα εδώ
στη μέση του ποιήματος αυτού.
Ποτέ δεν μ’ έχουνε μαγέψει πιο πολύ
παρά εδώ στην Ένατη Οδό, βλέποντας κάποια
να σταματά καταμεσής του δρόμου
για να μαζέψει τα μαλλιά της σαν να ‘τανε
επείγον περισταστικό—και είναι.
Οι άνθρωποι γνωρίζουνε πως είναι ζωντανοί.
Απλά δεν ξέρουν τι να κάνουν με τους εαυτούς τους.
Θέλω σχεδόν να της προτείνω να με συνοδεύσει
μα απομακρυνθήκαμε και ναι θα ήτανε τρελό
όπως να προσπαθείς να είσαι ποιητής ή οποιοσδήποτε εδώ.
Πώς γίνεται να σου αρέσει ακόμα η Νέα Υόρκη,
λέει ο φίλος μου που έφυγε στην Καλιφόρνια.
Είναι απαίσια τόσο το καλοκαίρι όσο και τον χειμώνα,
η άνοιξη και το φθινόπωρο διαρκούν μόνο δύο μήνες.
Είναι αλήθεια. Όλα αυτά είναι αλήθεια
όπως και η προτίμηση που είχα
μέχρι πρόσφατα για δύσκολα αγόρια
γιατί επιτέλους, για ένα καλοκαίρι
η μόνη δυσκολία που διατίθεμαι να φανταστώ
είναι να περπατώ μια μέρα σαν κι αυτή γεμάτη υγρασία
με χέρια γεμάτα, καθόλου ήρεμα
κι ωστόσο τόσο πιθανά κι αληθινά.

―Άλεξ Ντιμίτροβ

 

……………………………………………

 

June