Μια Λιτανεία Επιβίωσης

Για όσα από ‘μας ζουν στην ακτή
εμμένοντας στις συνεχείς άκρες αποφάσεων
κρίσιμα και μόνα
για όσα από ‘μας δεν μπορούν να ενδώσουν
στο φευγαλέο όνειρο του να επιλέγεις
που αγαπούν σε εισόδους ενώ πηγαίνουν κι έρχονται
στις ώρες μεταξύ των πρωινών
κοιτώντας προς τα μέσα προς τα έξω
μονομιάς το πριν και το μετά
ψάχνοντας ένα τώρα που μπορεί να βγάλει
μέλλον
όπως ψωμί στο στόμα των παιδιών μας
ώστε τα όνειρά τους να μη δείχνουνε
το θάνατό μας·

Για όσα από ‘μας
έχουνε σφραγιστεί από το φόβο
σαν μια αχνή γραμμή στο κέντρο του μετώπου μας
μαθαίνοντας να φοβόμαστε το γάλα της μητέρας μας
καθώς αυτό το όπλο
αυτή η ψευδαίσθηση κάποιας ασφάλειας
αυτοί με το βαρύ βήμα ήλπιζαν να μας κάνουν να σιωπήσουμε.
Για όλα μας
αυτή η στιγμή και αυτός ο θρίαμβος.
Ποτέ δεν ήτανε να επιβιώσουμε.

Κι όταν ο ήλιος ανατέλλει φοβόμαστε
πως ίσως δε θα παραμείνει εκεί
όταν ο ήλιος δύει φοβόμαστε
πως ίσως να μην ανατείλει πάλι το πρωί
όταν γεμίσουν τα στομάχια μας φοβόμαστε
πως ίσως βαρυστομαχιάσουμε
όταν αδειάσουν τα στομάχια μας φοβόμαστε
πως ίσως δεν μπορέσουμε να φάμε πάλι
όταν μας αγαπούν φοβόμαστε
πως η αγάπη θα χαθεί
όταν είμαστε μόνα φοβόμαστε
πως η αγάπη δε θα επιστρέψει
κι όταν μιλάμε φοβόμαστε
ότι οι λέξεις μας δεν θα ακουστούν
ή δε θα βρούνε ανταπόκριση
κι όταν σιωπούμε
φοβόμαστε ακόμα.

Έτσι καλύτερα να μιλάμε
και να θυμόμαστε
πως έτσι κι αλλιώς δεν ήτανε να επιβιώσουμε.

―Όντρε Λορντ

μετάφραση: Sam Albatros

Illustration by Amir Khadar

 

……………………………………………

 

A Litany For Survival

For those of us who live at the shoreline
standing upon the constant edges of decision
crucial and alone
for those of us who cannot indulge
the passing dreams of choice
who love in doorways coming and going
in the hours between dawns
looking inward and outward
at once before and after
seeking a now that can breed
futures
like bread in our children’s mouths
so their dreams will not reflect
the death of ours;

For those of us
who were imprinted with fear
like a faint line in the center of our foreheads
learning to be afraid with our mother’s milk
for by this weapon
this illusion of some safety to be found
the heavy-footed hoped to silence us
For all of us
this instant and this triumph
We were never meant to survive.

And when the sun rises we are afraid
it might not remain
when the sun sets we are afraid
it might not rise in the morning
when our stomachs are full we are afraid
of indigestion
when our stomachs are empty we are afraid
we may never eat again
when we are loved we are afraid
love will vanish
when we are alone we are afraid
love will never return
and when we speak we are afraid
our words will not be heard
nor welcomed
but when we are silent
we are still afraid

So it is better to speak
remembering
we were never meant to survive.

―Audre Lorde