Σόχο (Λονδίνο)

Δεν σου λέω πως
κάποια πρωινά γέρνω
στον τοίχο του υπνοδωματίου
με το ένα χέρι στο στήθος μου

ότι τα βράδια
καθώς περπατώ ανάμεσα σε οθόνες
φως από τους φανοστάτες,
υπάρχει ένα παράθυρο απ’ όπου βλέπω
εμένα. Προσπαθώ
να βρω τον δρόμο μου,
περνώντας μουντζουρωμένα γκράφιτι
δρόμων στενών, περνώντας
τα κλειδωμένια μαγαζιά,
τις καγκελόπορτες από τα πάρκα.
Δεν σου λέω ότι
περνώντας απ’ τα κλαμπ πήχτρα
άντρες με γκλίτερ, αισθάνομαι
τέρμα λαγνεία
και οίκτο: θέλω να βάλουμε
τα ρούχα μας και να φύγουμε.

Νομίζω πως κοντεύω
όταν περνάω έναν διαβάτη
και σκέφτομαι
θα μπορούσα να σε ερωτευτώ

ακόμα κι αν αυτός δεν γυρνά
να χαιρετήσει
καθώς μένω στο κράσπεδο
μετρώντας τα δευτερόλεπτα
στην πλάτη του.

―Σαρίφ Σάναχαν

 

……………………………………………

 

Soho (London)

I don’t tell you that
some mornings I lean
against the bedroom wall
with one hand on my chest

that at night
when I walk through the screens
of light from street lamps
there’s a window I can see through
to myself. I’m trying
to find my way,
past painted-over murals
in alleys, past
the locked up shops,
the gated lots.
I don’t tell you
when I pass the club teeming
with men in glitter, I am
full of lust
and pity: I want us
to put our clothes back on and go.

I think I am close
when I pass a stranger
and think
I could love you

even if he doesn’t turn
to greet me
as I stand on the curb
counting the seconds
against his back.

―Charif Shanahan