ΑΠΟ ΤΟ “R E D”

Κεφάλαιο I

Δίψασα
Ήμουνα χώρα δύναμης τρελιάρας
τρέχοντας προς στην ανατολή για να δω την πιο παράξενη πλευρά του λυκόφωτος
Ήμουν γυναίκα     με τον συνήθη τρόπο
Δεν είχα λέξεις     μα θλίψη και καθήκον
Μου έμαθαν να αμφισβητώ τη μάνα μου και να φοβάμαι την παράδοση
αλλά η τρελιάρα γλώσσα μου     δεν έσκαγε     δεν μπορούσε να βγάλει τον σκασμό
Ο απογευματινός ήλιος φάνηκε παντοδύναμος
κι ακούμπησε το μπράτσο μου με έναν ήπιο πόνο
Μια γυναίκα     γονατίζοντας σε στάση παράδοσης στο καινούργιο
δακρύζοντας ασήμι σε μεγάλες γκρίζες μάζες     τα σύννεφα
που αδιάκοπα περπατούν και παύουν σαν ανελέητα να παροτρύνονται
Μέσα από το σκοτάδι διέκρινα μια θάλασσα θυελλώδη
ένα παράξενο μείγμα κινήσεων
Κάτι ελαφρύ και τρεμοπαίζον σαν να κορόιδευε το καθολικό μου ναι
Ρώτησα τι σημαίνανε όλα αυτά
Άναψα ένα σπίρτο
κι η φλόγα του κάπου στο βάθος βυθίστηκε
Ξαφνικά μια αμυδρή κι ατέλειωτη απουσία
άρχισε να έρπει
το ουρλιαχτό που σάρωσε
τον ερειπωμένο ουρανό

―Τσέις Μπέργκραν
μετάφραση: Στήβεν Τέιγκλ

Σ.Τ.Μ.: Το ποίημα είναι το πρώτο από τα 27 του βιβλίου R E D το οποίο δημιουργήθηκε διαγράφοντας λέξεις του μυθιστορήματος Δράκουλας του Μπράμ Στόκερ. Με αυτή την τεχνική η  Τσέις Μπέργκραν έφτιαξε από κάθε κεφάλαιο του βιβλίου αυτού ένα ποίημα διαγράφοντας κείμενο χωρίς όμως να αλλάζει τη σειρά των λέξεων ή τις λέξεις αυτές καθ’ αυτές. Έτσι λοιπόν καθώς διαγράφεται/εξαφανίζεται το κείμενο του Δράκουλα, κείμενο διαποτισμένο από τον μισογυνισμό της εποχής, η βασική ηρωίδα μπορεί να ξαναβρεί τη φωνή της. Το βιβλίο αυτό γράφτηκε κατά τη διάρκεια της φυλομετάβασης της Τσέις Μπέργκραν.

……………………………………………

 

FROM “R E D”

Chapter I

I was thirsty
I was a country of queer force
rushing east to see the strangest side of twilight
I was a woman     in the usual way
I had no language     but distress and duty
I have been taught to doubt my mother and fear tradition
but my queer tongue     would not could not shut up
The afternoon sun seemed mighty
and touched my arm with a delicate pain
A woman     kneeling in self-surrender to the new
weeping silver into great masses of greyness     the clouds
which ceaselessly walk and pause as though unmercifully urged on
Through the darkness I could see a stormy sea
a strange mixture of movements
Something slight and flickering seemed to mock my universal yes
I asked what this all meant
I struck a match
and its flame somewhere far off in the distance plunged
Suddenly a faint and endless absence
began beetling around
the howl that swept
the ruined sky

―Chase Berggrun