δε σου ανήκουν τα παιδιά σου
δε σου ανήκουν τα παιδιά σου
ανήκουν στη ζωή την ίδια
που υπακούει μοναχά στον εαυτό της
τα φέρνεις στη ζωή μα δεν
προέρχονται από εσένα
μπορεί να μοιάζετε εξωτερικά,
όμως δεν είσαστε το ίδιο από μέσα
δώσ’ τα αγάπη, όχι υποδείξεις
για το τι πρέπει να γίνουν
μπορεί να μένουνε στο σπίτι σου,
μα κατοικούν στο αύριο
το οποίο δε σου ανήκει.
παίρνε παράδειγμα απ’ αυτά,
όμως μην προσπαθείς
να γίνουν σαν εσένα
γιατί
δεν κοιτάει προς τα πίσω η ζωή,
δε γυρνάει προς τα πίσω
το βέλος του χρόνου
ήθελες κάτι να σου μοιάζει
μα σου μοιάζουνε μόνο
οι άνθρωποι της εποχής σου
ήθελες κάτι να σου μοιάζει,
χωρίς να γίνεται
να ‘σαι παράδειγμα
προς μίμηση
―Kahlil Gibran
μεταγραφή: Sam Albatros
……………………………………………
On children
And a woman who held a babe against her bosom said, Speak to us of Children.
And he said:
Your children are not your children.
They are the sons and daughters of Life’s longing for itself.
They come through you but not from you,
And though they are with you yet they belong not to you.
You may give them your love but not your thoughts,
For they have their own thoughts.
You may house their bodies but not their souls,
For their souls dwell in the house of tomorrow, which you cannot visit, not even in your dreams.
You may strive to be like them, but seek not to make them like you.
For life goes not backward nor tarries with yesterday.
You are the bows from which your children as living arrows are sent forth.
The archer sees the mark upon the path of the infinite, and He bends you with His might that His arrows may go swift and far.
Let your bending in the archer’s hand be for gladness;
For even as He loves the arrow that flies, so He loves also the bow that is stable.