Καίγοντας τον Παλιό Χρόνο

Γράμματα καταβροχθίζουνε τους εαυτούς τους σε δευτερόλεπτα.
Σημειώματα φίλοι δεμένα όλα στο πόμολο της πόρτας,
διαφανές κόκκινο χαρτί,
τσουρουφλίζονται σα φτερά νυχτοπεταλούδας,
συναντούν τον αέρα.

Τόσο πολύ κάθε χρόνου είναι εύφλεκτο,
λίστες λαχανικών, εν μέρη ποιήματα.
Πορτοκάλια στροβιλίζουν φλόγες ημερών,
τόσο λίγο είναι μια πέτρα.

Εκεί που κάτι ήτανε και πλέον δεν είναι,
μια απουσία φωνάζει, γιορτάζει, αφήνει χώρο.
Και πάλι ξεκινώ με τα μικρότερα ψηφία.

Γρήγοροι χοροί, ανακατώματα απώλειας και απουσίας,
μόνο όσα δεν έχω κάνει
κροταλίζουνε όταν πεθάνουνε οι φλόγες.

―Naomi Shihab Nye

 

……………………………………………

 

Burning the Old Year

Letters swallow themselves in seconds.
Notes friends tied to the doorknob,
transparent scarlet paper,
sizzle like moth wings,
marry the air.

So much of any year is flammable,
lists of vegetables, partial poems.
Orange swirling flame of days,
so little is a stone.

Where there was something and suddenly isn’t,
an absence shouts, celebrates, leaves a space.
I begin again with the smallest numbers.

Quick dance, shuffle of losses and leaves,
only the things I didn’t do
crackle after the blazing dies.

―Naomi Shihab Nye