«πότε ερωτεύτηκες τελευταία φορά;» με ρώτησε ένα online χαζοquiz που έκανα τις προάλλες. το παρατάω στη μέση και σκέφτομαι. ήταν λίγα χρόνια πριν, όταν μόλις είχα μετακομίσει αμερική και δεν ήξερα κανέναν. είχα βάλει αγγελία ότι ψάχνω σπίτι και δε μου είχε στείλει κανείς εδώ και πολλές μέρες. μέχρι που πήρα ένα μήνυμα: LGBT σπίτι, σχετικά κοντά εκεί που το ήθελα, παιδιά που είχαν σπουδάσει φιλοσοφία. τέλεια. πηγαίνω για το viewing. «συγγνώμη θα αργήσω, το λεωφορείο δεν έχει έρθει ακόμα» τους στέλνω μήνυμα. «bloody men are like bloody buses» μου απαντά και σοκάρομαι που ξέρει άνθρωπος στην αμερική τη Wendy Cope. χαζοχαμογελάω μόνη μου στο λεωφορείο.

φτάνω. χτυπάω κουδούνι. ανοίγει την πόρτα εκείνος. συνέβη τόσο απρόοπτα όσο το άνοιγμα μιας πόρτας: ποτέ ξανά δεν ήθελα να είμαι κάπου κι όχι αλλού. «Γεια τι κάνεις» μου λέει κι είναι σα να ακούω αυτές τις λέξεις πρώτη φορά. τον ακολουθώ καθώς πάει να με συστήσει στη συγκάτοικό του. όχι δεν τον ακολουθώ. απλά αιωρούμαι πίσω του σαν ένα μαγεμένο υποκείμενο. σαν κάτι που θα πήγαινε όπου πήγαινε εκείνος. μου δείχνουν το σπίτι κι εγώ λέω «ναι ναι» καθώς συνεχίζω την αιώρησή μου. καθόμαστε στο δωμάτιο με τους καναπέδες να μιλήσουμε. εκείνη τη στιγμή χτυπάει το κουδούνι. «από εδώ το αγόρι μου» μου λέει εκείνος. δε μένει μαζί μας». εκείνη τη στιγμή ένας κρότος ακούστηκε στο μυαλό μου και κατάλαβα ότι προσγειώθηκα.

μου στέλνει μήνυμα την ίδια μέρα να μου πει ότι θα ήθελαν πολύ να μείνω μαζί τους. προφανώς και δε θα πάρω το δωμάτιο. είμαι σε vulnerable θέση έχοντας μετακομίσει σε άλλη ήπειρο όπου δεν ξέρω κανέναν, ας μην επιδεινώσω τη θέση μου, έτσι το σκέφτηκα. βρίσκω μια δικαιολογία και αρνούμαι την πρόταση και χαίρομαι που όλο αυτό τελείωσε.

όμως με προσκαλεί κάθε κυριακή για καφέ/ποτό, μόνο εγώ κι αυτός. μου στέλνει μακροσκελή μηνύματα, τόσο γλυκά & vulnerable που δε μου έχει στείλει ποτέ κανείς. η αιώρησή μου ξεκινάει και πάλι, ή μάλλον, συνειδητοποιώ ότι είμαι ήδη ένας από τους ερωτευμένους που ίπτανται πάνω από την πόλη, όπως στους πίνακες του Chagall. μόνο που εγώ είμαι μόνος μου στον αέρα. unrequitted love, τι πειράζει; σκέφτηκα. μου αρκούν τα συναισθήματά μου. μου αρκεί να τον βλέπω κάθε κυριακή without the societally imbued need to possess.

κάθε φορά που μου στέλνει μήνυμα ανακουφίζομαι για λίγα δευτερόλεπτα και αμέσως αρχίζω πάλι να φοβάμαι ότι θα του γράψω κάτι ανόητο στο επόμενο μήνυμά μου και θα σταματήσει να μου απαντάει. έτσι αργώ πολύ να του απαντήσω κάθε φορά. χαίρομαι απλά με το να έχω την ειδοποίηση του μηνύματός του στο κινητό μου και να φαντάζομαι τι μου γράφει.

έχουμε σταματήσει να βρισκόμαστε κάθε κυριακή και φοβάμαι ότι φταίω εγώ επειδή δεν του απαντάω συχνά. έχω πολύ καιρό να τον δω. με καλεί σε ένα house party φίλων του. πρώτη φορά είχα δει τόσο queer κόσμο μαζεμένο. εκείνος προσπαθεί να με πείσει να πάω να μιλήσω σε αγόρια. με ρωτάει ποιος μου αρέσει. δεν απαντώ. μου λέει πως αν ντρέπομαι μπορεί να πάει αυτός να κάνει τις συστάσεις. σε λίγο απομακρύνεται από την παρέα μας και χορεύει με κάτι αγόρια. πηγαίνω στην τουαλέτα και κλαίω. γυρνάω και στέκομαι σε μια γωνία μακριά από όλους και όλα. «γιατί δε χορεύεις με τα αγόρια;» μου λέει. «αγόρια ελάτε λίγο, το παιδί εδώ έχει φόβο πέους, χρειάζεται exposure therapy!» φωνάζει χαριτωμένα και η φωνή του μπλέκεται με τη μουσική και τα φώτα του πάρτυ της τεράστιας μονοκατοικίας που είμαστε. προσπαθώ να αλλάξω τη διάθεσή μου γιατί αισθάνομαι ότι γίνομαι βάρος. πρώτη φορά πίνω τόσο πολύ.

στο δρόμο της επιστροφής απομακρύνομαι από την παρέα και περπατάω ανάμεσα στις λωρίδες των αυτοκινήτων. ξαφνικά από το πουθενά αισθάνομαι ένα χέρι πίσω μου «αν δεν ήσουν τόσο όμορφος δε θα ερχόμουν να σε σώσω» μου λέει εκείνος. με πιάνει από το μπράτσο και με πάει στο πεζοδρόμιο μαζί με τους άλλους. «ξέρεις είσαι η στερεοτυπική περίπτωση παιδιού λυκείου στις αμερικάνικες τηλεοπτικές σειρές που δεν ξέρει ακόμα πόσο όμορφο είναι».

την επόμενη μέρα ξύπνησα εντελώς χάλια. θυμήθηκα πόσο κατά διαόλου πήγαιναν τα πράγματα με τη δουλειά μου. αισθάνθηκα τόσο μόνος, σε μία ήπειρο όπου ήθελα να ξέρω μόνο εκείνον. αισθανόμουν τόσα πολλά, περισσότερα από όσα μπορούσα να συνειδητοποιήσω. άρπαξα το βιβλίο με τα άπαντα της Sarah Kane και πήγα στο καφέ που με πήγαινε εκείνος. ήταν κυριακή. πήρα decaf και προσπαθούσα να μη δει κανείς πόσο ταραγμένος ήμουν καθώς άκουγα on repeat ένα κομμάτι του Max Richter. διάβαζα το Crave ξανά και ξανά μέχρι που κατέληξα να φτιάξω αυτό το ποίημα.

σε αυτό το ποίημα επέστρεψα όταν το γαμημένο quiz με ρώτησε πότε ερωτεύτηκα τελευταία φορά. ξαναδιαβάζοντάς το τρόμαξα. γιατί δεν μπορούσα να αισθανθώ όπως αισθανόμουν τότε. τόσο εύκολα ξεχνάω; μα τα θυμόμουν όλα. κι όμως, ο συναισθηματικός αντίκτυπος δεν ήταν ο ίδιος. προσπάθησα να διαβάσω το ποίημα ξανά και ξανά, να φέρω στη μνήμη μου κάθε λεπτομέρεια του τότε, να τα ξαναζήσω όλα μέσα μου. για αυτό έφτιαξα κι αυτό το βίντεο με τη μουσική που άκουγα εκείνη τη μέρα στο καφέ on repeat. κι όμως δεν τα κατάφερα.

μου πήρε λίγες μέρες να καταλάβω ότι δεν αισθανόμουν όπως τότε όχι επειδή ξέχασα, αλλά επειδή εγώ είχα αλλάξει. φαίνεται πως μερικά είδη έρωτα μπορείς να τα αισθανθείς μόνο όταν είσαι μικρή και χαζούλα. και το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να είσαι ευγνώμων για το ότι κάποτε υπήρξες μικρή και χαζούλα.